Danas se navršava 29 godina od pogibije vojnika Stojadina Mirkovića iz Gornjih Leskovica, koji je 29. septembra 1991. godine poginuo u Hrvatskoj, u kasarni u Bedeniku pored Bjelovara. Hrabri devetnaestogodišnji mladić je stradao sa majorom Milanom Tepićem.
Na grobu Stojadina Mirkovića, u rodnom selu Gornje Leskovice, danas je održan parastos, a cveće su položili majka Anka i porodica Mirković. U ime grada Valjeva i gradonačelnika Lazara Gojkovića, cveće je položio član Gradskog veća Vladimir Mišković.
Predstavnici Kasarne „Vojvoda Živojin Mišić“ iz Valjeva, Udruženja ratnih dobrovoljaca 1912-1918. njihovih potomaka i poštovalaca i škole u Leskovicama su položili vence i odali počast „Sinđeliću podno Povlena“.
U dvorištu Osnovne škole “Miloš Marković” u Donjim Leskovicama, ove godine je zbog korona virusa izostao program učenika pored biste sa likom Stojadina Mirkovića.
U Valjevu, u naselju Popare jedna ulica je nazvana po njemu. O herojstvu Milana Tepića i Stojadina Mirkovića, urađene su TV emisije, knjige, napisani brojni članci, a sve sa ciljem da se sačuva sećanje na nesvakidašnje herojstvo, hrabrost i poštenje mladog momka i njegovog komandanta.
Tokom rata na prostoru bivše Jugoslavije, 1991. godine je major Milan Tepić, suočen sa opsadom kasarne, u kojoj se nalazilo vojno skladište, naredio vojnicima, koje je rat zatekao na redovnom služenju u JNA, da napuste kasarnu. Mnogi su zarobljeni, a mnogi su uspeli da se spasu. Ipak, mladi Stojadin Mirković je ostao sa svojim majorom do poslednjeg trenutka, jer se prvi put oglušio o komandu svog pretpostavljenog. Major Tepić je u želji da brojno naoružanje ne dopadne u ruke pripadnika hrvatske vojske koja bi ga koristila za borbu protiv pripadnika JNA, digao i sebe i skladište u vazduh. Stojadina Mirkovića je pogodila zolja u oklopnom transporteru, u kome se nalazio.
Grad Valjevo
Sreća što pogibe i postade heroj. Da je preživeo bio bi mučenik bez posla,plate penzionog, socijalnog ili bi jedva preživljavao na minimalcu!
Да је остао жив којим случајем вратио би се у своје родно село на радост своје продице, а највише мајке Анке!
Радио би на очевини и унапредио је, не би ишао у град да гладује и да се жали.
Вама којима патриотизам зависи од стомака никада ове ствари неће бити јасне.